هر روز  گوشی موبایلش رو چک می کرد . هر ده دقیقه یا نیم ساعت، تا ببیند در صحفه مجازی اش آخرین بار کی آنلاین بوده است .

ساعتی که صفحه نشون می داد همون ساعتی بود که ، گفته بود : خداحافظ .

دوستش داشت ،نگرانش بود. ولی کاری جز صبر از دستش بر نمی آمد. اینکه صبر کند تا این بیماری لعنتی ( کرونا ) از بدن ( او) رخت بربندد. نمی توانست به زبان بیاورد که دوستش دارد .هم خودش ، هم او .

ولی با زبان بی زبانی به هم می گفتن که همدیگر را دوست دارند. پیام دادنهای هر روز او در بدترین شرایط بیماری و جسمانی و گزارش کوتاهی از روند بیماری و درمان و احوال پرسیدنش. 

پیش خود می گفت درست است نمی گوید دوستم دارد ولی همین به یاد بودنها ، همین پیام دادنهای کوتاه ، همین که می پرسد،خوبی ؟

یعنی، دوستت دارم . آخر چرا ما همه منتظریم تا کسی به زبان به ما بگوید دوستمان دارد، مگر با نگاه کردن ، پیام دادن، نمی شود گفت که دوستت دارم .

همین که وقتی با خستگی و درد ، چشم باز میکند و با کلماتی پس و پیش و غلط ، پیام می دهد: سلام . کجایی؟ خوبی؟ یعنی بدان دوستت دارم  

این دوست داشتنها بهتر از صد بار گفتنش است

به زبان گفتن و در عمل انجام ندادن نمی ارزد .

باز گوشی را به دست گرفت تا ببیند آنلاین شده یا نه.